að hafa vit fyrir öðrum

var staddur í vinnuerindum í Hrafnagilsskóla í morgun og spjallaði við Karl skólastjóra. hrósaði honum í hástert fyrir leiktækin á skólalóðinni sem þeir félagar Georg Hollanders og Helgi Þórsson hafa smíðað. m.a. forláta víkingaskip.

heimamenn eru stoltir af þessu og vilja halda áfram á sömu braut en þá er við óvígan kerfisher forsjárhyggjunnar að etja. stórbýlisherdís vill þetta helst burtu.

ekki vegna þess að þessi frábæru leiktæki standi ekki evrópustaðla, því það gera þau vissulega. en þau fást ekki vottuð af til þess bærum aðilum.

í öðru spjalli í gærkvöldi var niðurstaðan sú að velmeinandi, eins og forsjárhyggjan er yfirleytt alltaf, er hún að verða svo ríkjandi að manni stendur stuggur af því. og smeygir sér hvarvetna inn án þess að nokkur taki eftir því. sennilega af því að við höfum það almennt svo helvíti gott að við nennum ekki að huga að öðru en að hafa það enn betra. og eftirlits- og forsjársýstemið þenst út eins og púkinn á fjósbitanum með það að markmiði að vernda okkur fyrir okkur sjálfum og hvert fyrir öðru.

ljósi punkturinn í þessari umræðu í morgun var sá að þegar til þess bær opinber embættismaður tók leiktækin út, sýndi hann manndóm og frumkvæði og fann glufu í kerfinu. skilgreindi mannvirkin sem listaverk með notagildi. og það heldur enn.

listin getur verið góð til síns brúks!